Kayendriya Siddhir Asuddhi Kshayat Tapasah. Volmaaktheid van de zintuigelijke organen en het lichaam (komt) na het teniet doen van onzuiverheid door strenge onthouding ( YS 2.43)
“Mmmm… dat ziet er niet best uit. Ik roep even mijn collega
erbij”, zei de arts terwijl hij met een lichtje in mijn oog scheen. “Het lijkt
wel of het licht uit je oog is verdwenen”, was de conclusie van mijn man die avond
ervoor, terwijl ik uitgeblust op de bank zat. En ja, zo voelde het ook. Geen
energie meer, de tank was leeg. Het was niet voor niets dat een paar weken
ervoor ik op diezelfde bank al verzuchtte: “Ik wou dat het alvast Kerst was,
even helemaal niets. In een kaarsvlam staren, wat lezen, samen zijn, spelletjes
doen, de natuur in.” En ik dacht terug
aan de “kerstbubbel” van vorig jaar. Het zou wat mij betreft nu wel langer dan
een week mogen duren.
Er bleek nog maar zo’n 15% zicht in mijn oog te zijn. En het
was nog wel mijn goede oog, het andere oog was al eerder gaan haperen. Toen ik
ook een veel te drukke periode achter de rug had. Mijn lichaam (in dit geval
mijn oog) wilde me iets vertellen. Een belangrijke boodschap. Maar het duurde
nog weken van oog druppelen en ziekenhuisbezoekjes voordat ik dat duidelijk
inzag. Toen pas wist ik waar het oogprobleem vandaan kwam en diep van binnen
ook waar de oplossing lag: soberheid.
Soberheid in daden, woorden en gedachten. Ja, ik had het
inderdaad veel te druk gehad de laatste maanden. De prijzen waren flink
gestegen en ik zag een oplossing in “meer werken”. Meer voorstellingen, meer
lessen, meer projecten, meer mensen begeleiden. Allemaal heel mooi en dankbaar
werk, maar niet allemaal tegelijk. Ik had mijn aandacht versnipperd waardoor ik
krampachtig heel veel ballen in de lucht aan het houden was. En natuurlijk viel
er dan regelmatig eentje op de grond.
En door al die activiteiten in de “buitenwereld”, vergat ik
steeds vaker om aandacht te besteden aan mijn “binnenwereld”. De wekelijkse
meditatiesessies bleef ik bijwonen, maar het lukte niet meer om dagelijks te
gaan zitten. En natuurlijk wist ik dat je juist dan twee keer zo lang zou
moeten mediteren. Dat vertelde ik anderen, maar niet mezelf. Het stemmetje van
mijn ziel was al verstomd geraakt door allerlei gedachten van wat ik allemaal
nog moest doen. Met als gevolg dat ik steeds minder ingevingen kreeg en mijn
creativiteit opdroogde.
En dan was er ook nog een groot tekort aan soberheid in
woorden. Niet dat ik nu zoveel aan het praten was, maar ik besteedde veel te
veel woorden aan communicatie met anderen via de mobiele telefoon. Communicatie
die eigenlijk nergens over ging. Waarom niet gewoon weer terug naar 1 keer per
dag de berichten checken en het daarbij te laten? Alleen daar op te reageren
wat echt belangrijk zou zijn? Want door al die communicatie lukte het me steeds
minder om mij echt ergens op te concentreren. Een mooi boek of een film.
Tijdens de reclame was ik alweer aan het kijken of er iemand had gereageerd op
iets. PFFFF.
Soberheid was daarbij het thema dat ik ook thuis aan het
doorvoeren was. “Ja baas”, reageerde mijn zoon vaak gekscherend, als ik weer
eens mopperde over de deur die nog open stond, of het te lange douchen, of de
hoeveelheid wasgoed in de wasmand. En waar ik echt geirriteerd van kon worden,
was dat ze de verwarming aanlieten terwijl ze al lang niet meer op hun kamer
waren. Of nog erger: het licht. “Mag het LICHT uit?” Maar mijn vraag kwam meestal
niet aan, waardoor ik zelf maar regelmatig het licht en de verwarming in het
huis ging controleren. Al mopperend over “samen verantwoordelijkheid nemen voor
het milieu”.
Nu was het “LICHT” in mij dus langzaam uitgegaan. En er zat
niets anders op dan “soberheid”. Kalm en tevreden blijven in de situatie zoals
die nu is. En langzamerhand weer gaan opbouwen, zoals ik dat destijds van mijn
leraar Ajita heb geleerd. Terug naar het licht.
