Savitarka Samadhi is die staat van Samadhi waarin (a) kennis, die alleen maar gebaseerd is op woorden; (b) waarachtige kennis en (c) gewone kennis, gebaseerd op zintuiglijke waarneming of beredenering, dooreengemengd aanwezig zijn en het bewuste denken (de aandacht) zich daar afwisselend op richt. (YS 1.42)
“En als ik dan een slokje neem van mijn toverwater… gaat er iets heel bijzonders gebeuren.” Terwijl ik het glas naar mijn mond bracht, keek ik om mijn heen. De groep kleuters zat met wijd opengesperde ogen me aan te kijken. Wat zou er gaan gebeuren? Eigenlijk wist ik dat zelf ook nog niet op dat moment. Geheel intuitief had ik het glas water gepakt om hun aandacht te vangen. Toen ik een slok nam, kreeg ik een ingeving. Mijn mond bewoog, maar er kwamen geen woorden meer uit. Naast me hoorde ik gesnik, van kleine Dora. Er liepen krokodillentranen over haar wangen. En ik besefte dat ik dit keer te ver was gegaan.
“En als ik dan een slokje neem van mijn toverwater… gaat er iets heel bijzonders gebeuren.” Terwijl ik het glas naar mijn mond bracht, keek ik om mijn heen. De groep kleuters zat met wijd opengesperde ogen me aan te kijken. Wat zou er gaan gebeuren? Eigenlijk wist ik dat zelf ook nog niet op dat moment. Geheel intuitief had ik het glas water gepakt om hun aandacht te vangen. Toen ik een slok nam, kreeg ik een ingeving. Mijn mond bewoog, maar er kwamen geen woorden meer uit. Naast me hoorde ik gesnik, van kleine Dora. Er liepen krokodillentranen over haar wangen. En ik besefte dat ik dit keer te ver was gegaan.
Verwondering
“Wie zal zich meer verwonderen wanneer een veertje omlaag dwarrelt? Een klein meisje van 2 of je moeder?”, vroeg ik tijdens de yoga- en filosofieles die week aan de kinderen. We waren inmiddels aan beland bij de Engelse filosoof Hume, die uitgebreid stil had gestaan bij het fenomeen verwondering. Onze filosofen in spe gingen direct van start. Eerst praatte iedereen nog door elkaar heen, daarna werd er goed geluisterd en aangesloten bij de standpunten van de ander. “Ja kijk, als je in je leven al 100 keer hebt gezien hoe een veertje naar beneden dwarrelt, dan verwonder je je daar niet meer over. Dat ben je dan al gewend.” “Ja, maar voor een kind van 1 is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Konden wij ons nog maar echt verwonderen…”
“Wie zal zich meer verwonderen wanneer een veertje omlaag dwarrelt? Een klein meisje van 2 of je moeder?”, vroeg ik tijdens de yoga- en filosofieles die week aan de kinderen. We waren inmiddels aan beland bij de Engelse filosoof Hume, die uitgebreid stil had gestaan bij het fenomeen verwondering. Onze filosofen in spe gingen direct van start. Eerst praatte iedereen nog door elkaar heen, daarna werd er goed geluisterd en aangesloten bij de standpunten van de ander. “Ja kijk, als je in je leven al 100 keer hebt gezien hoe een veertje naar beneden dwarrelt, dan verwonder je je daar niet meer over. Dat ben je dan al gewend.” “Ja, maar voor een kind van 1 is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend. Konden wij ons nog maar echt verwonderen…”
Wijsheid van kinderen
Tijdens de concentratieoefening werd de vraag uitgezet: “Waar verwonder je je over?” Het was een kwartier lang muisstil. Ze zaten in kleermakerszit op hun yogamatje met gesloten ogen. “In de stilte ligt het antwoord”, hadden we al eens ontdekt. Dus als we echt een mooie vraag hadden, kozen we ervoor om heel stil te worden. “Ik verwonder me over de aarde en het heelal. Dat moet toch door iemand bedacht zijn. En zij lopen er maar op rond als miertjes in de achtertuin en beseffen helemaal niet hoe klein we eigenlijk zijn. En dat we lang niet zo veel in te brengen hebben als we denken…”, begon de eerste met zachte stem. “Ik verwonder me er over hoe ons lichaam werkt. Dat wanneer je je bezeert, je lichaam zelf weer geneest. Dat is toch bizar?” en hij keek om zich heen naar wat de andere inbrachten. Het werd een wonderlijke les en ik verwonderde me wederom over de wijsheid van deze kinderen.
Tijdens de concentratieoefening werd de vraag uitgezet: “Waar verwonder je je over?” Het was een kwartier lang muisstil. Ze zaten in kleermakerszit op hun yogamatje met gesloten ogen. “In de stilte ligt het antwoord”, hadden we al eens ontdekt. Dus als we echt een mooie vraag hadden, kozen we ervoor om heel stil te worden. “Ik verwonder me over de aarde en het heelal. Dat moet toch door iemand bedacht zijn. En zij lopen er maar op rond als miertjes in de achtertuin en beseffen helemaal niet hoe klein we eigenlijk zijn. En dat we lang niet zo veel in te brengen hebben als we denken…”, begon de eerste met zachte stem. “Ik verwonder me er over hoe ons lichaam werkt. Dat wanneer je je bezeert, je lichaam zelf weer geneest. Dat is toch bizar?” en hij keek om zich heen naar wat de andere inbrachten. Het werd een wonderlijke les en ik verwonderde me wederom over de wijsheid van deze kinderen.
Er kon weer gedronken worden
Terug naar kleine Dora, die vlak naast me zat. Haar krokodillentranen waren inmiddels al opgedroogd, maar ze weigerde haar glaasje water op te drinken. Net als de andere kleuters. En dat begreep ik. Kinderen op deze leeftijd leven veelal nog in hun fantasiewereld. Wonderen bestaan. Net als kabouters, elfjes en draken. “Mmm, hoe ga ik dit oplossen?”, vroeg ik mezelf af in stilte. Want ik besefte dat er toch echt iets moest gebeuren. Ik besloot aan te sluiten bij hun fantasiewereld en nam een nieuw glas water. Heel langzaam dronk ik het op, teugje voor teugje. En de kleuters keken me wederom verwachtingsvol aan. Dit keer had het water een nieuwe uitwerking: ik kon weer praten. Opgelucht zetten de kinderen hun eigen glas aan hun mond. Er kon weer gedronken worden, en gelachen en gespeeld.
Terug naar kleine Dora, die vlak naast me zat. Haar krokodillentranen waren inmiddels al opgedroogd, maar ze weigerde haar glaasje water op te drinken. Net als de andere kleuters. En dat begreep ik. Kinderen op deze leeftijd leven veelal nog in hun fantasiewereld. Wonderen bestaan. Net als kabouters, elfjes en draken. “Mmm, hoe ga ik dit oplossen?”, vroeg ik mezelf af in stilte. Want ik besefte dat er toch echt iets moest gebeuren. Ik besloot aan te sluiten bij hun fantasiewereld en nam een nieuw glas water. Heel langzaam dronk ik het op, teugje voor teugje. En de kleuters keken me wederom verwachtingsvol aan. Dit keer had het water een nieuwe uitwerking: ik kon weer praten. Opgelucht zetten de kinderen hun eigen glas aan hun mond. Er kon weer gedronken worden, en gelachen en gespeeld.
De Spirituele Lessen trachten de Yoga Sutra's tot leven te brengen. Boven iedere les vind je dan ook een sutra waar de les naar kan verwijzen. Het kan best zijn dat je door zelfstudie en dieplezen weer tot andere realisaties en toepassingen komt. Dat is de weg van de innerlijke wijsheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten