“Mag ik je een vraag stellen?”, las ik in de Whatsapp. Het
bericht was afkomstig van een voor mij compleet onbekende. Ik probeerde zijn
profielfoto nader te bestuderen en zag een foto van een jongeman poserend in
ontbloot bovenlijf en korte broek, zittend op wat leek een rots, en uitkijkend
in de verte op een natuurgebied. Het was een wazige foto en wat me opviel was
het contrast van licht (datgene waar hij naar uitkeek) en donker (de plek waar
hij zat op de rots). Het maakte me nieuwsgierig en ik antwoordde: “Natuurlijk.
Dat mag!”
Een gemeenschappelijke zoektocht
“Wat is jouw levensmissie?”, “Wat is jouw visie?”, “Hoe ziet
jouw spiritualiteit eruit?”, “Kan je ieder mens helpen?”. Binnen een uur kreeg
ik al de nodige levensvragen voorgeschoteld. Vragen die mij ook al enige tijd
bezighielden. Wat leuk dat deze grote onbekende op deze manier op mijn pad was
gekomen. En ik nam de vragen de hele dag met me mee. Totdat ik besefte dat het
niet zozeer ging om mijn antwoorden of mijn waarheid. Maar de
gemeenschappelijke zoektocht die we blijkbaar bleken te hebben. En ik besloot
terug te appen: “Wat een interessante vragen. Antwoorden vind ik in de natuur,
in mijn leven, in oude teksten, in verbinding met anderen, in de stilte. Via Whatsapp
vind ik dat lastig.”
De moderne Socrates
Het bleef een paar dagen stil. En eigenlijk vond ik dat
jammer. De vragen hielpen me om het alledaagse te ontstijgen. En ik dacht aan
de filosoof Socrates, die in het oude Athene rondzwierf en willekeurige mensen
vragen stelde. Over het leven. Hij wist zo door te vragen, dat mensen vaak ten
einde raad raakten en gingen twijfelen aan datgene wat ze altijd als waarheid
hadden beschouwd. Hij pretendeerde zelf
niet veel te weten en van hem komt de uitspraak: Wijs is hij die weet wat hij
niet weet. Was deze grote onbekende misschien een moderne Socrates, die zomaar
willekeurige mensen benaderde om hen weer eens echt aan het denken te zetten?
Over wat belangrijk is in het leven.
Evengoed bedankt
En daar kwam toch weer een bericht, dit keer zonder vragen,
maar met een teleurgestelde toon. Althans zo voelde dat voor mij. “Helaas krijg
ik geen reactie van je. Ik zal je dus niet meer vragen. Evengoed bedankt. Ik
dacht dat je mensen begeleid. En dat je open stond voor vragen en of hulp die
je kunt bieden. Ik kom iedere keer bij verkeerde personen uit die een website
hebben en zich voordoen alsof ze een ander willen of kunnen helpen. Eindstand
gaat het alleen maar om geld.” Ik voelde dat het tijd werd om elkaar eens echt
te ontmoeten en stelde voor te bellen.
Het werd een bijzonder gesprek. Over wat ons bezighoudt, de zoektocht naar het
licht, theater, Vivaldi, kinderen en filosofie…
Vandaag keek ik weer even naar de profielfoto van de grote
onbekende. Die vanuit het donker uitkeek naar het licht. Wat heb ik veel van
hem en zijn vragen geleerd. Dank je wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten