woensdag 25 augustus 2021

De moderne Socrates

 

“Mag ik je een vraag stellen?”, las ik in de Whatsapp. Het bericht was afkomstig van een voor mij compleet onbekende. Ik probeerde zijn profielfoto nader te bestuderen en zag een foto van een jongeman poserend in ontbloot bovenlijf en korte broek, zittend op wat leek een rots, en uitkijkend in de verte op een natuurgebied. Het was een wazige foto en wat me opviel was het contrast van licht (datgene waar hij naar uitkeek) en donker (de plek waar hij zat op de rots). Het maakte me nieuwsgierig en ik antwoordde: “Natuurlijk. Dat mag!”

Een gemeenschappelijke zoektocht

“Wat is jouw levensmissie?”, “Wat is jouw visie?”, “Hoe ziet jouw spiritualiteit eruit?”, “Kan je ieder mens helpen?”. Binnen een uur kreeg ik al de nodige levensvragen voorgeschoteld. Vragen die mij ook al enige tijd bezighielden. Wat leuk dat deze grote onbekende op deze manier op mijn pad was gekomen. En ik nam de vragen de hele dag met me mee. Totdat ik besefte dat het niet zozeer ging om mijn antwoorden of mijn waarheid. Maar de gemeenschappelijke zoektocht die we blijkbaar bleken te hebben. En ik besloot terug te appen: “Wat een interessante vragen. Antwoorden vind ik in de natuur, in mijn leven, in oude teksten, in verbinding met anderen, in de stilte. Via Whatsapp vind ik dat lastig.”

De moderne Socrates

Het bleef een paar dagen stil. En eigenlijk vond ik dat jammer. De vragen hielpen me om het alledaagse te ontstijgen. En ik dacht aan de filosoof Socrates, die in het oude Athene rondzwierf en willekeurige mensen vragen stelde. Over het leven. Hij wist zo door te vragen, dat mensen vaak ten einde raad raakten en gingen twijfelen aan datgene wat ze altijd als waarheid hadden beschouwd.  Hij pretendeerde zelf niet veel te weten en van hem komt de uitspraak: Wijs is hij die weet wat hij niet weet. Was deze grote onbekende misschien een moderne Socrates, die zomaar willekeurige mensen benaderde om hen weer eens echt aan het denken te zetten? Over wat belangrijk is in het leven.

Evengoed bedankt

En daar kwam toch weer een bericht, dit keer zonder vragen, maar met een teleurgestelde toon. Althans zo voelde dat voor mij. “Helaas krijg ik geen reactie van je. Ik zal je dus niet meer vragen. Evengoed bedankt. Ik dacht dat je mensen begeleid. En dat je open stond voor vragen en of hulp die je kunt bieden. Ik kom iedere keer bij verkeerde personen uit die een website hebben en zich voordoen alsof ze een ander willen of kunnen helpen. Eindstand gaat het alleen maar om geld.” Ik voelde dat het tijd werd om elkaar eens echt te ontmoeten en stelde voor  te bellen. Het werd een bijzonder gesprek. Over wat ons bezighoudt, de zoektocht naar het licht, theater, Vivaldi, kinderen en filosofie…

Vandaag keek ik weer even naar de profielfoto van de grote onbekende. Die vanuit het donker uitkeek naar het licht. Wat heb ik veel van hem en zijn vragen geleerd. Dank je wel!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Mag het licht uit?

  Kayendriya Siddhir Asuddhi Kshayat Tapasah. Volmaaktheid van de zintuigelijke organen en het lichaam (komt) na het teniet doen van onzuive...