“Hij is een homo”, begon ik het raadsel voorafgaand aan de yoga- en filosofieles. Met grote ogen keken ze me aan. “Een homo? Hadden ze dat ook al in die tijd?”, vroeg iemand verschrikt. Ik stelde hem gerust: “We zijn allemaal een homo, dat betekent namelijk niets meer en niets minder dan mens.” “En niet zo maar een homo, maar een homo universalis.” De denkrimpels kwamen tevoorschijn en ze waren zowaar vergeten wie er nu ook al weer verliefd was op wie. En of ze al gekust hadden. Ik besloot ze nog wat langer in spanning te houden en voegde er aan toe: “Een homo universalis is een mens die uitblinkt in verschillende vakgebieden. Zo was deze man niet alleen een kunstenaar, een bioloog, een uitvinder en een filosoof. Zijn uitvindingen zie je nu nog om je heen. Ook al leefde hij meer dan 500 jaar geleden…”
We leven met elkaar
De filosoof Kant heeft zich geruime tijd bezig gehouden met opvoeding. In zijn beleving bestond de opvoeding van kinderen uit vier componenten: disciplinering (het temmen van de driften), cultivering (het leren lezen, schrijven, musiceren e.d.), civilisering (het aanleren van manieren, goede smaak en omgangsvormen) en moralisering (de ontwikkeling van het geweten, het leren denken). Later werd daar nog aan toegevoegd: de verantwoordelijkheid geven voor de wereld waarin we leven met elkaar. En ook in deze tijd vind je dit nog terug in de opvoeding. Bij de ene opvoeder ligt de nadruk wat meer op het disciplineren, bij de ander op het cultiveren. Ik zie het terug in het gedrag van de kinderen, hoe een- of veelzijdig ze zijn opgevoed. Zijn het gedresseerde apen, die precies weten voor welk gedrag ze een beloning krijgen? Of hebben ze al een geweten en zijn ze zelf in staat om in te schatten wat er kan? In de yoga- en filosofielessen houden we ons bezig met de hoogste stappen (het moraliseren en het worden van een wereldmens).
De filosoof Kant heeft zich geruime tijd bezig gehouden met opvoeding. In zijn beleving bestond de opvoeding van kinderen uit vier componenten: disciplinering (het temmen van de driften), cultivering (het leren lezen, schrijven, musiceren e.d.), civilisering (het aanleren van manieren, goede smaak en omgangsvormen) en moralisering (de ontwikkeling van het geweten, het leren denken). Later werd daar nog aan toegevoegd: de verantwoordelijkheid geven voor de wereld waarin we leven met elkaar. En ook in deze tijd vind je dit nog terug in de opvoeding. Bij de ene opvoeder ligt de nadruk wat meer op het disciplineren, bij de ander op het cultiveren. Ik zie het terug in het gedrag van de kinderen, hoe een- of veelzijdig ze zijn opgevoed. Zijn het gedresseerde apen, die precies weten voor welk gedrag ze een beloning krijgen? Of hebben ze al een geweten en zijn ze zelf in staat om in te schatten wat er kan? In de yoga- en filosofielessen houden we ons bezig met de hoogste stappen (het moraliseren en het worden van een wereldmens).
Waaaaat, dat kan echt niet
“Kun je niet nog een tip geven, alsjeblieft”, vroeg iemand me tijdens de les met grote “puppy-ogen”. Ze wisten inmiddels dat ik daar gevoelig voor was en ik besloot gedurende de yogales wat hints te geven over de filosoof waar we mee kennis zouden maken. Dus toen een jongen na drie seconden het al opgaf om een lastige yogaoefening te proberen, vertelde ik dat onze filosoof ook altijd moeite had om dingen af te maken. En toen iemand verzuchtte dat ze een 6 voor een wiskundetoets had gekregen, verzuchtte ik dat onze filosoof niet eens naar de basisschool was geweest. “Waaat, dat kan echt niet”. En toen we na afloop met elkaar de stilte gingen opzoeken, vertelde ik eerst dat onze filosoof dit regelmatig deed, rondom zijn huis in Noord Italie. “Ik weeet het, ik weet het, ik weet het”, riep mijn eigen dochter Rosalie enthousiast na de stilte. “Het is…. Leonardo di Caprio. Daar heb ik een werkstuk over geschreven voor NASK”.
“Kun je niet nog een tip geven, alsjeblieft”, vroeg iemand me tijdens de les met grote “puppy-ogen”. Ze wisten inmiddels dat ik daar gevoelig voor was en ik besloot gedurende de yogales wat hints te geven over de filosoof waar we mee kennis zouden maken. Dus toen een jongen na drie seconden het al opgaf om een lastige yogaoefening te proberen, vertelde ik dat onze filosoof ook altijd moeite had om dingen af te maken. En toen iemand verzuchtte dat ze een 6 voor een wiskundetoets had gekregen, verzuchtte ik dat onze filosoof niet eens naar de basisschool was geweest. “Waaat, dat kan echt niet”. En toen we na afloop met elkaar de stilte gingen opzoeken, vertelde ik eerst dat onze filosoof dit regelmatig deed, rondom zijn huis in Noord Italie. “Ik weeet het, ik weet het, ik weet het”, riep mijn eigen dochter Rosalie enthousiast na de stilte. “Het is…. Leonardo di Caprio. Daar heb ik een werkstuk over geschreven voor NASK”.
Op schoolreisje
Nadat we van “Di Caprio” “Da Vinci” hadden gemaakt stak ze enthousiast van wal. Over zijn uitvinding van de vliegmachine, en de tank en het duikpak. Honderden jaren later hadden ze dit pak nagebouwd van zijn bouwtekening. En het bleek te werken. En ook over de Mona Lisa. “Jaaaa, die heb ik in het Louvre zien hangen. Ze kijkt je van alle kanten aan, maakt niet uit hoe je er voor staat.” Dit was precies wat ik had gehoopt had van deze les. Het besef dat je mag dromen, mag doen, dat in ieder mens een genie kan schuilen. Een besef van nietigheid. Dat de wereld niet alleen draait om jou en dat wat je op dit moment mee maakt. Maar dat je veel kan leren van de geschiedenis en van de mensen die ons jaren geleden zijn voorgegaan. We besloten met elkaar een filmpje te kijken over het leven en de werken van Da Vinci, waarna we een week later spontaan “op schoolreisje” gingen naar de Leonardo da Vinci-tentoonstelling in Amsterdam.
Nadat we van “Di Caprio” “Da Vinci” hadden gemaakt stak ze enthousiast van wal. Over zijn uitvinding van de vliegmachine, en de tank en het duikpak. Honderden jaren later hadden ze dit pak nagebouwd van zijn bouwtekening. En het bleek te werken. En ook over de Mona Lisa. “Jaaaa, die heb ik in het Louvre zien hangen. Ze kijkt je van alle kanten aan, maakt niet uit hoe je er voor staat.” Dit was precies wat ik had gehoopt had van deze les. Het besef dat je mag dromen, mag doen, dat in ieder mens een genie kan schuilen. Een besef van nietigheid. Dat de wereld niet alleen draait om jou en dat wat je op dit moment mee maakt. Maar dat je veel kan leren van de geschiedenis en van de mensen die ons jaren geleden zijn voorgegaan. We besloten met elkaar een filmpje te kijken over het leven en de werken van Da Vinci, waarna we een week later spontaan “op schoolreisje” gingen naar de Leonardo da Vinci-tentoonstelling in Amsterdam.
De Spirituele Lessen trachten de Yoga Sutra's tot leven te brengen. Boven iedere les vind je dan ook een sutra waar de les naar kan verwijzen. Het kan best zijn dat je door zelfstudie en dieplezen weer tot andere realisaties en toepassingen komt. Dat is de weg van de innerlijke wijsheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten